Czterdzieści cztery lata pracy w zawodzie lekarza i czterdzieści lat prowadzenia własnej kliniki to ogromna przygoda, która mogła mi się tylko przyśnić, gdy pierwszy raz przekraczałem próg Akademii Medycznej w Poznaniu jako student pierwszego roku Wydziału Lekarskiego.
Co prawda w pamięci mojej bliskiej przyjaciółki dr Izabeli Kara, z którą rozpoczynałem studia, pozostał moment, gdy podczas ćwiczeń z anatomii marzyłem o własnej prywatnej klinice.
Te plany ziściły się w stu procentach. Ale nie stało by się tak, gdybym na swojej drodze nie spotkał ludzi, którzy jak drogowskazy wskazali mi właściwego kierunku.
Zaczynając od prapoczątku należy wymienić mojego dziadka Jerzego.
To on jako pierwszy w mojej rodzinie rozpoczął tradycje lekarskie.
Jego droga do zawodu nie byłą prosta bowiem przerywały ją dramatyczne wydarzenia historyczne takie jak pierwsza wojna światowa i Powstanie Wielkopolskie.
Do rodzinnych legend należy opowieść o tym jak moja babcia Stachna na oświadczyny młodego Jerzyka odparła, że „wyjdzie tylko za lekarza”.
Serce nie sługa, więc dziadek ten warunek spełnił i studia ukończył w 1924 roku.
Mój ojciec też nie miał lekko za sprawą drugiej wojny światowej, która zabrała mu młodość i systemu komunistycznego, który po studiach lekarskich „zesłał” go na resocjalizację w Ludowym Wojsku Polskim.
Zrealizował jednak swoje plany, został pediatrą i prowadził praktykę lekarską do 86 roku swojego życia.
Był dla mnie wzorem lekarza, a ponieważ jego praktyka mieściła się w domu więc na co dzień nasiąkałem medycyną w najlepszym wydaniu.
Gdyby nie mama Maria, zapewne nie zainteresowałbym się przeszczepami włosów, które stały się kołem zamachowym rozwoju mojej praktyki lekarskiej, a następnie własnej kliniki.
Pisałem o tym w drugim odcinku Kroniki.
Gdyby nie praca w szpitalu Raszei w Poznaniu pod skrzydłami doskonałego chirurga prof. Jana Fibaka to nigdy nie zdobyłbym tylu umiejętności i doświadczenia chirurgicznego jakie dane mi było posiąść.
Nauki doświadczonego Patrona do dziś mają zastosowanie w moim zawodowym życiu.
Na tory chirurgii estetycznej skierował mnie dr Andrzej Bielecki.
To on swoim entuzjazmem i niezmierną wiedzą w tym zakresie pozwolił poznać arkana techniki poprawiającej ludzki wygląd.
Pośrednio też wskazał, że aby poszerzać wiedzę w zakresie chirurgii estetycznej trzeba ruszyć w świat.
W owych czasach to była ogromna rzadkość by na kongresach zagranicznych spotkać kolegów chirurgów z Polski.
Ja miałem tę przyjemność spotykać dwóch, ogromnie życzliwych wobec mojej osoby, chirurgów plastyków: dr Andrzeja Dmytrzaka i dr Wiesława Bieńkowskiego.
Oni, podobnie jak ja zdobywali wiedzę słuchając i podpatrując najlepszych na świecie.
Nie dziw więc, że w końcu XX wieku to my w trójkę wygrywaliśmy plebiscyty na najlepsze prywatne kliniki chirurgii plastycznej w Polsce organizowane przez tygodnik Wprost i Newsweek.
Same wyjazdy pozwalały odkrywać nowe techniki, poznać osobiście największych tego świata.
O wizycie w Buenos Aires u prof. Jose Juri już pisałem.
Na licznych kongresach mogłem spotkać i porozmawiać z guru światowej chirurgii plastycznej prof. Ivo Pitanguy z Brazylii.
Chirurgia chirurgią, ale stworzenie pierwszej w Polsce prywatnej kliniki nie byłoby możliwe, gdyby nie zmiany polityczne i gospodarcze w naszym kraju.
Te pierwsze zawdzięczamy Lechowi Wałęsie, słusznie wyróżnionego Pokojową Nagrodą Nobla.
Te przełomowe przemiany gospodarcze zapoczątkował pierwszy demokratycznie wybrany premier Tadeusz Mazowiecki.
Miałem wielką przyjemność poznać go osobiście.
Rozwijanie na zupełnie dziewiczym polu prywatnej kliniki chirurgicznej wymagało tworzenia śmiałych wizji i ich realizowania.
To, co dziś wydaje się oczywiste, czterdzieści, trzydzieści lat temu było czymś zupełnie nowym.
Miałem wielkie szczęście, że blisko znałem liderów polskiego biznesu: dr Jana Kulczyka i mojego szwagra Piotra Voelkela.
Ich entuzjazm i konsekwencja w tworzeniu wielkich projektów zarażała także mnie.
Oczywiście skala nie ta sama, ale emocje zapewne podobne.
Nie pierwszy to przykład czerpania inspiracji z dokonań największych wizjonerów.
W realizacji moich planów dobitnie pomogła mi pani Halina Tempińska, ówczesny naczelnik miasta i gminy Swarzędz, która wskazała mi lokalizację kliniki i umożliwiła nabycie gruntu pod jej budowę.
Na owe czasy jej wsparcie było czymś, co daleko wyprzedzało zmiany w naszym kraju.
W tych wspomnieniach nie może zabraknąć osoby prof. Henryka Witmanowskiego.
To on wskazał mi ścieżkę do specjalizacji z chirurgii plastycznej.
Sprawił, że to co wydawało się odległe, stało się bliskie i możliwe do realizacji.
Zapewne mógłbym jeszcze długo wymieniać osoby, które los postawił na drodze mojej kariery chirurga i założyciela pierwszej prywatnej kliniki w Polsce.
Każda z nich miała wpływ na to jak dziś funkcjonuje nasza klinika.
Jedno co warto dodać to wpływ szybownictwa uprawianego wyczynowo.
Każdy sport uprawiany profesjonalnie uczy pokonywania trudności, a czasem porażek.
Dla mnie stałe obcowanie z najlepszymi na świecie zawodnikami uczyło wytrwałości w dążeniu do celu i odpowiedzialności za swoje decyzje.
W tym upatruję źródła powodzenia projektu, który nazywa się Klinika Kolasiński.
Na zdjęciach:
- z ojcem Bogdanem, pediatrą, wzorem lekarza
- z mamą Marią, pediatrą, inspiratorką nauki przeszczepu włosów
- z Tadeuszem Mazowieckim, pierwszym premierem w wolnej Polsce
- z prof. Ivo Pitanguy z Brazylii, liderem światowej chirurgii plastycznej
- z dr Janem Kulczykiem, czołową postacią polskiego i światowego biznesu
- z prof. Henrykiem Witmanowskim, w towarzystwie prof. Julii Kruk-Jeromin
